G’ho vist un vècio,
un dé,
chèl pasàa
sö la rìa del lac.
Él ghia sö’n gichè
mendàt
dàanti e pò de dré
e du scarpù’n di pè
co le broche föra de la tomera,
che i parìa dò boche ödade.
L’era na giurnada longa,
longa fis;
en po gh’eràl sul
èn po gh’era l’ombra,
e lü,
de na gaiòfa desfödrada,
el gà tirat föràn panèt
staradis
èl se la sgagnàa
entant chèl nàa.
Èl nàa,
sö la rìa del lac.
De süra,
de dré al ciél chèl la mesiàa,
gh’è vignit sö’l vent
èl sè ngrimìt èl lac,
le onde le sciomàa
spacade de le prede de la rìa;
e ste vècio el nàa,
el nàa istès.
Gh’è riàt n’ondada,
e la gh’è nada adòs,
la l’à bagnat sö töt,
ma lü’l nàa…
el nàa istès.
El nàa dré a na spéra de sùl
e a giöna de ombra,
e a la fì l’è vignìt föra söt!
Èl nàa, èl nàa;
ma chi èl pò chèl vècio?
I m’à dit che l’eràl temp,
èl temp chèl pasàa.
Prima pubblicazione il: 13 Dicembre 2021 @ 14:34
Vai articolo originale: http://www.gardanotizie.it/gho-vist-un-vecio/